Komin będący jednym z kluczowych elementów budynku powinien wykonany być w sposób profesjonalny. Od tego bowiem uzależniony jest komfort użytkowania domu. Błędem w budowie komina może być użycie niewłaściwych materiałów czy nieumiejętne wykonanie, co nierzadko skutkuje na przykład osłabioną sprawnością przewodów dymowo-spalinowych lub wentylacyjnych. Może dojść także do przeciekania dachu w miejscu połączenia komina z jego połacią, a nawet do zaburzenia statyki obiektu wyposażonego w komin. By uniknąć nieprawidłowości w budowie komina, trzeba w każdym przypadku postępować w zgodzie z właściwymi przepisami prawnymi oraz instrukcją obsługi i wytycznymi technicznymi producenta systemów kominowych.
Fundament powstaje najczęściej z wykorzystaniem zbrojonego betonu. To prostopadłościan, którego wysokość to co najmniej trzydzieści centymetrów. Fundament powinien być wysunięty poza obrys komina z każdej strony minimum na piętnaście centymetrów. Tuż pod fundamentem umieszcza się izolację, która ułożona jest na tak zwanym “chudziaku”, czyli wcześniej przygotowanym betonie podkładowym.
Gdy fundament już stoi, czas na murowanie komina z pełnej cegły. Do tego celu używamy zaprawy cementowo-wapiennej, a komin tynkujemy na całej jego powierzchni. Pamiętajmy o specjalistycznej zaprawie, jeśli decydujemy się na użycie pełnej cegły klinkierowej.
Minimalne wymiary przewodów kominowych przy kominie murowanym wynoszą 14 x 14 centymetrów co daje wymiar pełnej cegły plus spoinowanie. Zdarzają się oczywiście i kominy o przekroju na przykład 14 x 20; wszystko zależy od przeznaczenia i długości przewodów.
Murując komin z cegieł, najczęściej stosuje się tak zwane wiązanie „wozówkowe”. Jest to technika murowania, gdzie spoiny są przesunięte wobec siebie o pół cegły. Przewody kominowe powinny posiadać gładką powierzchnię, pozbawioną wklęsłości czy wypukłości. Gdy przewód ma być odchylony od pionu, należy ułożyć cegły prostopadle do nachylenia.
Przewody posiadają przegrody, które muszą zachować grubość minimum jednej cegły, czyli około dwunastu centymetrów. Identyczna grubość ścianki powinna być również zastosowana przy licu muru wewnętrznego. Wówczas gdy przewody poprowadzimy po zewnętrznych ścianach budynku lub przez poddasze, którego nie ociepliliśmy, zewnętrzne ściany naszego komina pogrubiamy do dwudziestu pięciu centymetrów.
Jedną ze skutecznych metod jest zgrupowanie przewodów zarówno dymowych, spalinowych, jak i wentylacyjnych. Poprawi to znacznie ich sprawność oraz zmniejszy straty ciepła.
Gdy komin posiada samonośną konstrukcję (jest typem komina wolnostojącego), powinno się go oddylatować od przestrzeni stropu. Wówczas gdy stanowi on fragment ściany nośnej, ściany nośnej, jest możliwość oparcia na nim belek stropowych.
Gdy komin jest już na etapie budowy ponad dachem, należy zwrócić uwagę, by jego wysokość zapewniała właściwy ciąg kominowy. Gdy nasz dach posiada kąt nachylenia do dwunastu stopni, wylot przewodu powinien znajdować się co najmniej sześćdziesiąt centymetrów ponad kalenicą. Gdy z kolei dach ma większy kąt nachylenia niż dwanaście stopni, a w dodatku pokrywają go materiały łatwopalne, (jest pokryty strzechą bądź drewnianym gontem), wylot przewodu ma znajdować się również co najmniej sześćdziesiąt centymetrów nad poziomem kalenicy.
W przypadku, gdy nasz dach nie jest pokryty materiałami podatnymi na pożar, ale wykonany z dachówki bitumicznej, blachy, dachówki ceramicznej bądź betonowej, wyloty przewodów można umieścić trzydzieści centymetrów nad płaszczyzną dachu. Jedyny warunek to odległość metra od obudowy komina do powierzchni dachu.
